Verschillende gemeenten in Nederland kampen met hardnekkige GHB-problematiek, waarbij personen die GHB gebruiken snel verslaafd raken en vaak te maken krijgen met ernstige gezondheidsproblemen en terugval. In Etten-Leur is veel ervaring opgedaan met een aanpak die zich richt op beschermd wonen buiten de eigen centrumgemeente. Uit een driejarige evaluatie blijkt dat cliënten met GHB-problematiek die buiten de centrumgemeente in kleinschalige voorzieningen wonen, aanzienlijk minder vaak terugvallen.
Inleiding
Verschillende gemeenten in Nederland worden al jaren geconfronteerd met ernstige GHB (gamma-hydroxyboterzuur)-problematiek. Gemeenten en politieagenten worden geconfronteerd met extra overlastmeldingen en medische hulpdiensten met gezondheidsverstoringen. Het aantal gebruikers is relatief beperkt, maar de problematiek is zeer zichtbaar, hardnekkig en moeilijk oplosbaar. Zo is de kans op verwardheid en agressief gedrag bij gebruik van GHB groot, omdat de marge tussen het gewenste GHB-effect en een overdosering erg klein is. Daarnaast heeft GHB ernstig verslavende eigenschappen waardoor het gebruik in korte termijn kan leiden tot ernstige afhankelijkheid. Frequent GHB-gebruik is in dat geval noodzakelijk om ernstige onthoudingsklachten te voorkomen. Personen die verslaafd zijn aan GHB, ervaren veel co-morbide psychische klachten en cognitieve problemen. [1]