Deze casus bespreekt de klachten en de therapie van een dertigjarige hoogopgeleide vrouw met cocaïneafhankelijkheid. De situatie toont de interactie tussen de leefomgeving, waarin een verslavend product in hoge mate aanvaard is en beschikbaar, met het onvermogen van de betrokkene om de regie over het gebruik weer in handen te nemen. De behandeling is een proces van een vijftal stadia. Die gaan van machteloosheid over het vermijden van beschikbaarheid tot het investeren in heel andere activiteiten die hoger staan op de waardenladder van de betrokkene. Inzichten uit de neurobiologie van middelenverslaving worden als psycho-educatie aangewend, evenals elementen uit de Motiverende Gespreksvoering en de Community Reinforcement benadering.