Hoe vaak gaat het niet over dopamine- of serotonine-tekorten in de psychiatrie, ook bij verslaving. In een al te simpele kijk op zoiets ingewikkelds als gedrag van de mens wordt het risico op het ontwikkelen van verslaving gereduceerd tot een aangeboren dopaminetekort. Hierbij dient het middelengebruik als een soort “zelfmedicatie” gericht op het stimuleren van een tekortschietend dopaminesysteem. Marineren wij ons denken hier niet te veel in een eenvoudig dopaminerg model?