Overzicht

In tegenstelling tot de CIWA-Ar-schaal om de onttrekking van alcohol op te volgen, wordt een schaal om de onttrekking van benzodiazepines op te volgen weinig gebruikt in de klinische praktijk. Met deze literatuurstudie willen we onderzoeken welke schalen ontworpen werden en deze schalen kritisch evalueren. In de resultaten worden de drie ontworpen vragenlijsten beschreven. In de discussie worden de toepasbaarheid in de klinische praktijk, de meerwaarde voor een psychotherapeutische behandeling en de beperkingen besproken. Als mogelijke beperking wordt een moeilijke differentiatie met angstklachten vermeld. Daarnaast ook de nood aan verder onderzoek omtrent het gebruik van een scoresysteem om te kunnen streven naar een symptoomgerichte afbouw van benzodiazepines. In een psychotherapeutische behandelcontext lijkt er een meerwaarde te zijn voor de adequate opvolging van de onttrekkingssymptomen, het kaderen van de symptomen voor de patiënt en het therapeutisch proces.

Cocaïne is een stimulator van het centraal en perifeer zenuwstelsel en de meest gebruikte illegale stimulerende drug in Europa. Op korte termijn kan cocaïne de intensiteit van de seksuele ervaring en het seksueel verlangen verhogen. In dit artikel onderzochten we de seksuele disfuncties die optreden bij langdurig cocaïnegebruik (langer dan één jaar) bij volwassenen mannen en vrouwen, of er herstel optreedt na stopzetting van gebruik en of er een verband is met bestaande seksuele problemen voorafgaand aan het gebruik van cocaïne. De resultaten van deze studie tonen aan dat langdurig cocaïnegebruik leidt tot tal van seksuele disfuncties bij zowel mannen als vrouwen met daling van seksueel interesse en verlangen, meer erectie- en opwindingsstoornissen, meer orgasmestoornissen en meer pijnproblemen, die vaak persisteren na het stopzetten van het gebruik. De neerwaartse regulatie van de dopaminerge receptoren en het ontstaan van hyperprolactinemie en gedaald testosteron wordt als onderliggende hypothese naar voren geschoven. Bovendien wordt cocaïne vaak als zelfmedicatie ingezet bij reeds bestaande seksuele problemen. Hulpverleners binnen de verslavingszorg dienen actief het seksuele (dis)functioneren van cocaïnegebruikers te bevragen. Bij seksuele problemen dient een behandelplan opgesteld en gestart te worden.

Beleidsaanbevelingen uit beleid en praktijk van sleutelfiguren van het project Drugs en Detentie
in de gevangenis van Hasselt

Druggebruik in Belgische gevangenissen is hoog, terwijl de drughulpverlening in detentie ontoereikend en versnipperd is. In 2017 startte de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid een pilootproject drughulpverlening voor gedetineerde personen op, als eerste stap richting een volwaardig zorgaanbod. In dit onderzoek worden de beleidsdocumenten voor dit pilootproject kritisch onder de loep genomen door sleutelfiguren bij het pilootproject in de gevangenis van Hasselt. Er wordt onderzocht of dit beleid voldoende afgestemd is op de individuele noden van druggebruikende gedetineerde personen en hoe het beleid versterkt kan worden. 23 semigestructureerde interviews werden afgenomen met beleidsmakers, gevangenisdirectie en (zorg)personeel. De resultaten tonen aan dat er nood is aan een geïntegreerde en integrale visie op penitentiaire gezondheidzorg, waar drughulpverlening deel van uitmaakt. Dit vraagt een vlotte samenwerking tussen welzijns-, gezondheids- en justitiële actoren. De participanten benadrukken de noodzaak van een gedifferentieerd zorgaanbod dat aansluit bij de noden van gedetineerde personen, dat toegankelijk is en waarvan de kwaliteit(smeting) wordt gegarandeerd. Deze resultaten liggen grotendeels in lijn met internationale aanbevelingen en tonen duidelijk aan dat er nog ruimte voor verbetering is wat betreft beleidsvorming voor drughulpverlening in de gevangenis in België.